They say you don't know what you've got till it's gone
And I guess I didn't know how much I missed you till you were in my life every day

How much I needed you...

De stilte snijd, mijn gedachten overstemt de radio,
mijn hart gebroken in ontelbaar veel stukken.
Ik hoor getik van de klok, die nog sneller gaat dan mijn hartslag.
Maar het nadert 16u, straks mag ik mijn schatten terug afhalen van school.
Nog een laatste avond verdomd hard genieten voordat ik hen 7 dagen moet missen.
De roes dat mij de komende dagen zal besluipen gaat harder snijden dan vandaag,
de gebroken stukken zullen nog des te meer kraken.
Het getik gaat dreunen, oorverdovend. Mijn hart zal stilstaan.
Vanaf morgen op automatische piloot, iedereen in mijn buurt zal het geweten hebben.

Haar blauw/groen oogjes kijken mij bewaterd aan.
De blos op haar wangen is niet meer roze maar vuurrood.
"Mama" kreunt ze, "ik heb pijn". Ze grijpt haar oortje vast.
Ze komt voor me staan met opengesperde armen, "komen". Plots is haar woordenschat 2 jaar in tijd teruggekeerd.
Ze zwiert haar benen rond mij, haar armen hebben een greep die ik eerlijk gezegd niet rap wil lossen. Haar gloeiend lijfje brand door haar slaapkleedje.
Het zogenaamde wondermiddeltje neemt ze gewillig in.
In nog geen 15 minuten is het vuurrood terug mooi roze.
Een half uur speelt ze weer als een kerngezond meisje, tot ze haar in de zetel vlijt.
Die mooie ogen kijken me slaperig aan, ik zie haar wegzakken.
Ik stop haar onder de even vuurrode plaid, kus haar gloeiende wangen en fluister haar nog 'slaap zacht' toe.

Het leek me vroeger allemaal zo groot, ik kon er uren in bladeren, de prenten bestuderen, ieder detail wist ik.
Ik wist het einde van elk verhaal.
Ik werd groot, de boekjes werden kleiner, vond de prenten te kinderachtig, de details werden overzien.
De verhalen haalden hun einde niet meer.
De boekjes gingen netjes in dozen de zolder op.
De dozen zwierden mee in de verhuis.
Het leek me nog zo lang vooraleer er nog kinderhandjes de verhalen zo super gingen vinden.
Maar nu zijn er boven 2 nachttafeltjes aan het bezwijken door het gewicht aan boekjes waarvan de prenten zo groot lijken, de prenten uren worden bestudeerd en elk detail wordt nauwkeurig bekeken.
De boekjes hebben hun 2e leven gevonden.
Het kind in mezelf komt weer naarboven en geniet met volle teugen mee...

Wat moet het leuk zijn om samen te zitten in een groepje, mannen bij elkaar, vrouwen dicht bij elkaar zoals een groep varkens opeengepakt, klaar om vervoerd te worden naar één of ander slachthuis.
Want zo komen ze over, een bende stinkende wijven die de boel verzeiken met hun scherp geschreeuw en de andere nog meer besmeuren met hun slijk waar ze alle dagen in ploeteren.

De mannen zijn niet veel beter en doen op hun stoerdere manier mee, de één al wat takvoller dan de andere maar op de één of andere manier laten ze allemaal diezelfde stank achter.

Een stank die blijft hangen zoals een smog die dagenlang het vlotte verkeer kan doen vertragen.
Alles verborgen onder designkledij en juwelen die schitteren in 10-voud.

Maar ooit komt die lading met stinkende goedje aan en dan zal diegene die niet meelopen, lachen en gewillig het geroep en gejammer negeren.
Ohja, wees er maar zeker van dat die wordt genegeerd!


Opgedragen aan degene die verdomd goed weten over wie ik het heb.....

Ik zie ze zitten met een boek.. "mama ik ga lezen", ik grinnik.
Komt ze plots naar me toe "wat is dat woordje?" Ze gaat over en weer met haar vingertje over de woorden maar een exact woord dat ze wilt weten toont ze niet.
"euhm luna, er staat bal"
Tevreden gaat ze trug op haar bankje zitten.
Na een 2tal minuten komt ze terug, gooit het boek voor m'n neus, "hier mama, tweegt teveel"
Ze wou zich wagen aan 'liefde in tijden van cholera' maar zelfs voor mij is het straffe kost dus voor mijn bijna 4 jarige is het erover.

Het is verdorie lastig om zomaar iets uit je mouw te schudden als je al een hele tijd met een 'empty page' zit.
Letterlijk dan!!
M'n kids en werk houden me draaiende maar een keer dat ik stilval, dan val ik ook stil..letterlijk, 2 minuten en zzzzzzzzzzz..
Enfin zoals ik altijd zeg, blijven ademen (lol) in en uit, altijd maar weer, dag in dag uit.

Ik doe nu zoals de 'echte' weer aan sport, niet meer het loopgedoe, ik loop alle dagen al genoeg die 3 freubels hier achterna.
Ik zwem!! De ideale sport voor een energie-uitgezogen mama.
Wist je dat je maar de helft van je lichaamsgewicht moet voortduwen in water!! Echt!!Dus, zoals ik al zei, ideaal voor mij!
Je ziet mij wel niet met zo'n plastic handschoen zonder vingers op m'n hoofd hoor, wel heb ik zo'n mega-cole duikbril aan (tmoet toch een beetje 'echt' zijn toch?!)
Zo'n wasspeld op m'n neus zou ook van pas komen maar dan zie ik er dan allesbehalve nog treffelijk uit.
Je weet nooit.. hahaha ik bijt spreekwoordelijk op m'n tong.