Het leek me vroeger allemaal zo groot, ik kon er uren in bladeren, de prenten bestuderen, ieder detail wist ik.
Ik wist het einde van elk verhaal.
Ik werd groot, de boekjes werden kleiner, vond de prenten te kinderachtig, de details werden overzien.
De verhalen haalden hun einde niet meer.
De boekjes gingen netjes in dozen de zolder op.
De dozen zwierden mee in de verhuis.
Het leek me nog zo lang vooraleer er nog kinderhandjes de verhalen zo super gingen vinden.
Maar nu zijn er boven 2 nachttafeltjes aan het bezwijken door het gewicht aan boekjes waarvan de prenten zo groot lijken, de prenten uren worden bestudeerd en elk detail wordt nauwkeurig bekeken.
De boekjes hebben hun 2e leven gevonden.
Het kind in mezelf komt weer naarboven en geniet met volle teugen mee...