Haar blauw/groen oogjes kijken mij bewaterd aan.
De blos op haar wangen is niet meer roze maar vuurrood.
"Mama" kreunt ze, "ik heb pijn". Ze grijpt haar oortje vast.
Ze komt voor me staan met opengesperde armen, "komen". Plots is haar woordenschat 2 jaar in tijd teruggekeerd.
Ze zwiert haar benen rond mij, haar armen hebben een greep die ik eerlijk gezegd niet rap wil lossen. Haar gloeiend lijfje brand door haar slaapkleedje.
Het zogenaamde wondermiddeltje neemt ze gewillig in.
In nog geen 15 minuten is het vuurrood terug mooi roze.
Een half uur speelt ze weer als een kerngezond meisje, tot ze haar in de zetel vlijt.
Die mooie ogen kijken me slaperig aan, ik zie haar wegzakken.
Ik stop haar onder de even vuurrode plaid, kus haar gloeiende wangen en fluister haar nog 'slaap zacht' toe.