"Trek!! Trek!!"
Haar nederlands is zo goed als mijn frans.
"Jaja, jij trek!"
Ik ben aan het worstelen met paraplu en rolwagen, het water liep van de paraplu af en even had ik het idee dat ik onder de raindance stond...
Ik kon haar wel van de passagiersstoel trekken en haar naast me zetten in de regen, ze kon even nat worden als mezelf, geen medelijden!!

"Moest wacht, moest wacht, olala regen véél te hard"
God laat haar aub ophouden met haar grijnzend commentaar!!

Intussen loopt het water langs m'n rug door tot mijn kuiten.
De paraplu leert vliegen, niet dat die nu nog iets kan veranderen aan m'n natte toestand.
Eindelijk krijg ik die verrekte leuning eraf, de boel plooit in voor niets.
De rolwagen wordt opgetilt zoals stientje struis zonder moeite zou doen.
Ik smijt de koffer dicht en mijn voeten krijgen nog zegening.

De doorweekte paraplu mik ik op haar billen.
"OOohh, Je suis trempé, olala Sylviaaaa"

We kijken elkaar aan, ik meer verzopen dan zij en we schieten alle2 in een lach.
De ruitenwissers maken het zicht duidelijk en wie komt er met een smile ons begroeten??
Juist ja!!! Die!