Ik spring recht en roep "mijn haar!!!!" Ik breng mijn haar samen tot een staartje en voel dat het merkelijk korter geworden is. "Mijn haar is afgeknipt, jij hebt het gedaan!!"
De tranen staan klaar om te vallen en ik schop, zwaai, draai in het rond.
Blindelings vind ik de deur, nog altijd de staart vasthoudend.
Het oog ziet me en meteen is de volledige gang opgelicht.
Gelukkig is de badkamer dichtbij om me uit m'n lijden te verlossen.
Mezelf sussend begin ik de staart te lossen, ik neem de borstel (een héél speciale borstel trouwens, vertel ik later nog wel)
Ik wist het dat het ging gebeuren, het is helemaal in trappen, ongelijk, het is afschuwelijk!!
Draaiend en kerend bekijk ik het kapsel.
Voorzichtig begin ik te kammen, hmm het is eigenlijk nog zo slecht niet.
Tjien dat is raar, was die staart gisteren ook niet zo kort? Alle haren beginnen terug tot een deftig kapsel te vallen.
Ik kijk de gang in waar normaal het licht van buiten binnenvalt..het is pikkedonker buiten, ik bekijk opnieuw mijn haren. Een opluchting overvalt me.
Het licht in de gang springt weer aan, de donkere weg naar m'n bed lukt me weer.
Ik staar nog even in het donker en dank god dat het maar een droom was.


Maanden heb ik al dezelfde droom, ik zoek altijd maar naar de boodschap die erin zit.. telkens opnieuw hetzelfde scenario, ik ben telkens rotsvast overtuigd dat het levensecht is.
Het is zenuwslopend, ik slaap met m'n haren samengebonden, 'just in case'.