Ik sta verdwaasd rond te kijken naar een deel van ons leven geborgen in dozen.
Waarvoor moest ik alweer op zolder zijn??
Ik begin in enkele dozen te rommelen in de hoop dat er een licht opgaat.
De doos waarop, in het vet, "VOORZICHTIG" geschreven staat neemt alle aandacht van me op.
Ik trek de bruine kleefband er met een snok af. Bij de eerste blik verstokt mijn adem even. Voorzichtig haal ik het juwelenkistje eruit.
Het doosje zegt me niets maar de inhoud is mijn alles, het enige dat van hem nog is overgebleven.

Die ochtend toen we het hoorden ben ik naar z'n bed gerend en als een gek z'n hoofdkussen afgespeurd. Toen ik het vond kleefde ik het op een wit kartonnen kaartje en plakband erover zodat er niets meer zou aankunnen.
Ik heb het nog altijd en zal het bewaren in alle voorzichtigheid.

Achter mij wankelde een andere stapel dozen en de bovenste moest toegeven aan de zwaartekracht en viel met een knal op de grond.
Direct terug naar het heden getrokken.

Dat was dé doos die ik zocht, de kids hadden foto's nodig voor school. Het kistje gaat veilig terug in zijn doos en een nieuwe laag kleefband gaat erover.