Het wordt weer één van de warmere zomerdagen die we dit jaar mogen verwachten.
De zon zou me welgezind moeten maken, de kids springen al op de trampoline en maken de buurt wakker.
Anders zou ik allang geropen hebben dat die wat stiller moeten zijn maar het deert me niet.
Het is vakantie en men moet tevreden zijn dat vanmorgen 6u toch iets té vroeg was om m'n kids op hen los te laten.
Maar die zon brengt geen ander gevoel.
Vader, Opa, Pépé, Daniël is z'n laatste strijd aan het strijden. Na 15 jaar moet ik weer een vader afstaan.
Een werker, hij stond altijd klaar om een ander te helpen. Z'n leven was niet altijd rozengeur en maneschijn maar de liefde van z'n kinderen, kleinkinderen, zelfs achterkleinkinderen maakten veel goed.
Ik zie hem nog altijd overal rondrijden voor ons. Naar de play-backs, naar de judo, naar school, naar de liefjes toen die nog geen rijbewijs hadden.
Het is altijd te vroeg ongeacht welke leeftijd je ook hebt.
Het doet pijn ook al is het afscheid allang genomen.